Voici le texte de la conférence de l’abbé Guy Pagès, intitulée “De l’islam et de la vie éternelle”, donnée lors du Quinzième Séminaire scientifique interdisciplinaire international Idées-Homme-Philosophie, qui s’est tenu à Stary Sacz (Pologne) du 28 juillet au 2 août 2025.

DE L’ISLAM ET DE LA VIE ÉTERNELLE

Loué soit Jésus-Christ !

Je remercie les organisateurs de m’avoir invité à participer à ce séminaire consacré à la question essentielle entre toutes, celle du but de notre vie, duquel dépend, évidemment, tout le reste. N’ayant pu me libérer à temps pour être physiquement présent, je m’adresse à vous par cette vidéo, vous priant de m’excuser de ne pas le faire en votre langue, ce qui m’empêche aussi de prendre connaissance des précédentes contributions. Aussi ne vais-je pas risquer de répéter ce qui a certainement déjà été dit au sujet du contexte dans lequel nous nous situons, celui de l’essor du mondialisme, et en conséquence de l’immigration massive, de populations musulmanes principalement.

Ma contribution porte sur l’Au-delà en islam, non pour en présenter seulement les lieux communs et convenus, mais en exposer aussi leurs contradictions, et ainsi montrer pourquoi la réponse à la question de notre séminaire ne se trouve pas dans l’islam, quelque croissance numérique qu’il ait gagné avec 347 millions de fidèles de plus entre 2010 et 2020, passant de 23,9 à 25,6 % de la population mondiale, tandis que pendant ce temps le nombre de chrétiens diminuait dans les mêmes proportions, passant de 30,6 à 28,8 %. L’évolution de l’islam est aussi géostratégique, particulièrement en Europe, qui est en train de devenir musulmane, grâce à l’immigration, mais à la prétendue neutralité religieuse des États, et surtout à l’apostasie du haut en bas de l’Église.

Avant de traiter mon sujet, je rappelle que le Coran est la révélation parfaite, suffisante et définitive de toute vérité islamique, car Allah n’a « rien négligé dans le Livre (Coran 6.38) », qui est ainsi « l’exposé détaillé de toute chose (Coran 7.145 ; 12.111 ; 16.89) », « d’une lecture facile (36.69) », « explicite (Coran 5.15 ; 12.1 ; 15.1 ; 44.2) », « où tout est consigné (Coran 22.70 ; 50.4 ; 78.29) », mais dont, cependant, « Allah seul connaît l’interprétation (Coran 3.7) » … Le Coran est rempli de telles contradictions.

Si Jésus est venu « chercher et sauver ce qui était perdu (Lc 19.10) », cela signifie que sans Jésus l’homme ne sait ni d’où il vient, ni où il va … qu’il est perdu. Et qui est plus perdu que celui qui ne sait pas qu’il est perdu ? Accueillir Jésus, le Sauveur, implique donc de se savoir perdu, de se savoir perdu même dès sa conception, comme l’enseigne le dogme du péché originel, dont l’ignorance ou le rejet produisent toutes sortes d’apories, d’affabulations, de monstruosités. C’est ainsi que l’islam fait de la divinité l’auteur du mal (Coran 33.17 ; 36.23 ; 48.11 ; 67.2 ; 113.2) … pensant exalter ainsi l’absolue grandeur d’Allah, fut-ce au prix de la négation de la différence entre le bien et le mal (Coran 32.13 ; 91.8 ; 113.1-2), et donc de la liberté et de la dignité humaines … Je me souviens de cette jeune musulmane, diplomate de profession, apparemment occidentalisée, que j’interrogeai sur sa religion, lui rappelant que son prophète et modèle (Coran 33.21) avait « épousé » et défloré Aïcha âgée de neuf ans,1 et qui me répondit : « Mais puisqu’Allah l’a voulu ainsi … » Allah l’avait voulu, c’était donc bien. Puisqu’Allah veut le mal, qui le condamnera ? Et qui ne le fera pas ?

C’est presque à chaque page que le Coran évoque la destinée de l’homme, son obligation d’obéir à Allah, les événements de la fin du monde, la terreur du jugement, les châtiments, l’enfer, le paradis. Croire au Dernier Jour, qui sera celui de la Résurrection générale (Coran 2.113) et du jugement, est l’un des principaux articles du dogme musulman (Coran 2.8,62,126,177,228,232,254,264,281), si déterminant qu’il implique le devoir de : « combattre à mort ceux qui ne croient point à Allah et au Dernier Jour… (Coran 9.29) » L’eschatologie musulmane a repris nombre de termes de l’eschatologie chrétienne (ex. Coran 3.55), mais en a si bien déformé le sens qu’un musulman est heureux d’être musulman parce qu’au moins ainsi il n’est pas chrétien, les chrétiens allant tous en enfer parce que chrétiens (Coran 9.17,113 ; 2.119 ; 5.10,72 ; 9.63,73,113 ; 15.94-96 ; 21.29,98 ; 35.36 ; 48.6 ; 98.6) ».

Les faux-prophètes se déguisent en brebis (Mt 7.15), mais un arbre mauvais ne donne de bons fruits (Mt 7.18), aussi l’islam ne peut s’empêcher de transformer en cauchemar tout ce qu’il touche, y compris la merveilleuse promesse de vie éternelle faite par Jésus à ses disciples (Jn 5.21-29 ; 6.53), comme on va le voir.

LE PARADIS D’ALLAH

Le bonheur consiste à être aimé et à aimer en retour. Or, lorsque nous sommes heureux, nous ne voulons pas que cela finisse. Mais tout ici-bas finit … Seul Dieu est infini, éternel, et parfait, Lui qui nous a révélé être l’Amour en personne (1 Jn 4.8,18). Le bonheur, Dieu, l’Amour sont des réalités spirituelles, qui ouvrent l’être au don de soi, au sacrifice, comme Jésus en a témoigné par Sa mort en croix. Suivre Jésus conduit donc à rejeter l’hédonisme d’une façon si intérieure qu’elle refuse jusqu’aux mauvais désirs (Mt 5.28 ; Col 2.11). Mais Allah, maudissant le témoignage de la Croix (Coran 4.156+), éloigne ses dévots de l’idée même de sacrifice : « Point de contrainte en religion ! (Coran 2.256) » ; « Allah veut pour vous la facilité, et non la contrainte (Coran 2.185) ». Rejetant l’Esprit du Christ (Jn 14.17), l’islam ne demande pas de transformation intérieure (Jl 2.12 ; Mt 6.1-34 ; Mc 7.18-23 ; 1 Co 7.19) ; rejetant l’Amour du Christ (Jn 13.34 ; 1 Jn 4.4-12), qui rend libre (Jn 8.32 ; Jc 1.25 ; 2.12), au service du vrai bien de tous, l’islam ignore la loi de liberté (Jc 1.25 ; 2.1), qu’il remplace par des pratiques rituelles menant le musulman à combattre le mal non en lui, mais chez les autres (Coran 3.110). Et il est dans un tel égarement qu’il identifie amour et copulation, raison pour laquelle il rejette la génération en Dieu, et imagine le Paradis comme un lupanar perpétuel et gratuit (Coran 2.25 ; 56.17,22,36-38 ; 78.33). Alors que le christianisme présente l’union à Dieu comme le but de notre création (2 P 1.4), le paradis musulman consiste à jouir d’adolescentes (Coran 78.33), aux gros seins (Coran 78.33), à la virginité renouvelée après chaque rapport sexuel (Coran 37.48 ; 44.54 ; 55.54-76 ; 56.22 ; Ibn Khatir 3/564), passant leur existence couchées, à s’offrir à la libido du musulman les ayant reçues en récompense (Coran 36.56), et qui, selon Mahomet, aura une puissance sexuelle égale à celle de cent hommes (Tirmidhi 2459 ; Ahmad 18509 ; Ad-Darami 2704) ; et pour ceux que cela intéresse, il y aura des compagnons aimants (Coran 56.7-40), et même de jeunes garçons (Coran 52.24 ; 56.17 ; 76.19), le tout dans un cadre luxueux (Coran 55.54), où coulent des fleuves de vin (Coran 47.15). Qu’est-ce que le péché s’il ne l’est plus au paradis ? Ou qu’est-ce que ce paradis, satisfaisant vices et péchés (Coran 2.219 ; 5.90-91 ; 4.15,24,25) ? Mais une « religion » faisant désirer la fornication comme récompense céleste, béatitude suprême (Coran 36.56 ; 37.48 ; 44.54 ; 52.24 ; 55.54-76 ; 76.19) ! peut-elle engendrer autre chose que des obsédés sexuels ? Allah veut-il rendre les musulmans schizophrènes en leur demandant de désirer dans l’éternité ce qu’il semble commander de haïr ici-bas ? Il faut encore remarquer que si Allah promet aux hommes son paradis, aux femmes, il ne promet rien. Que ce soit le plaisir sexuel proposé par le Coran comme divine récompense, ou l’orgueil des traditions musulmanes rapportant que Mahomet avait une capacité de copuler égale à celle de trente hommes (Boukhari 268), il est clair que l’islam ne met pas sa gloire en ce qui est spécifiquement humain, ni encore moins divin, mais en ce qui est du niveau même de la bête. Voilà jusqu’à quel degré de vie morale et spirituelle l’islam propose d’élever l’humanité : pas plus haut que le bas de la ceinture ! L’islam identifie si bien amour et sexe que nombre de savants musulmans enseignent très doctement que pour aimer il faut être sexué… et parmi les 99 noms donnés à Allah sont ignorés ceux d’Amour et de Père, car cela impliquerait de penser Dieu sexué … « Comment [Allah] aurait-il un enfant alors qu’il n’a pas de compagne ? (Coran 6.101) » Cette incapacité à penser l’amour et la génération autrement que sexuellement rend totalement opaque aux musulmans non seulement le mystère de la Trinité, mais encore le sens de la virginité ou du célibat consacré des prêtres et religieux (Coran 57.27), grâce et gage anticipant la vie du Paradis, en lequel personne se marie, parce que la mort ayant été vaincue (Mt 22.30), la perpétuation de l’espèce n’est plus une nécessité, et parce que chacun y vit de la vie même de Dieu. L’antique pratique de la continence inhérente au sacrement de l’ordre manifeste le caractère surnaturel de l’Église : il est possible d’être chaman, rabbin, imam, pope ou pasteur, de père en fils, mais on ne devient pas prêtre catholique de père en fils. L’Église ne naît pas de la chair et du sang (Mt 16.17 ; Jn 3.6). L’action directe de l’Esprit-Saint peut seule expliquer la génération d’un prêtre et de l’Église, à l’instar de celle du Fils né de la Vierge. Parce que le but de la vie est d’aimer Dieu, qui est Esprit, le célibat consacré est une preuve de l’origine non pas terrestre, mais divine, de l’Église, laquelle est le Règne du Christ déjà mystérieusement présent (Catéchisme de l’Église Catholique n°674) …

Pourquoi au paradis d’Allah les jeunes filles sans cesse déflorées y restent-elles toujours vierges, sinon parce qu’elles ne sont pas vraiment aimées, car l’amour est par nature fécond. Et le vin n’y enivre pas (Coran 56.19), car la joie étant le premier fruit de l’amour, dont le vin est un symbole, il n’y a pas plus de joie au paradis d’Allah qu’il y a d’amour. Certes, le Coran dit parfois qu’Allah aime (Coran 3.31,159 ; 5.13 ; 11.90 ; 19.96 ; 85.14), mais il ne s’agit jamais d’un amour personnel, aussi vrai que l’islam n’existe que pour rejeter la foi au Dieu Trinité, Amour (Coran 31.13). Ne se montrant jamais, mais dominant de très loin ses soumis à jamais indignes de vivre en son intimité, Allah ne peut être connu, ni donc aimé. Si séduisant que se présente le paradis musulman, puisque Dieu n’y est pas, est-il autre chose en réalité que l’Enfer ? Privé de Dieu, qui est Amour et Vérité, comment l’islam ne serait-il pas inhumain ? Le paradis d’Allah n’est pas celui des chrétiens (Jn 17.3), où Dieu ne fait qu’un avec eux (Jn 17.21-23 ; 1 Jn 4.8,16), par la communion au Christ, connu et aimé dans l’Esprit-Saint (Jn 17.3, 22-26), à la gloire de Dieu le Père.

LE DESTIN

Mais même à ce paradis d’Allah, comment un musulman accédera-t-il, car « Allah guide qui il veut, et il égare qui il veut ! (Coran 13.27. Cf. 4.88,143 ; 7.178,186 ; 14.4 ; 17.97 ; 18.17 ; 30.29 ; 35.8 ; 39.23 ; 40.33 ; 74.31) » ; « Vous ne le voudrez que si Allah le veut (Coran 76.30) » ; « Allah vous a créés, vous et ce que vous faites. (Coran 37.96) » La croyance au destin, fixé et exécuté par Allah, de la conception au jour de l’éternité, avec son lot de bonheurs et de malheurs, est un dogme fondamental de l’islam. Allah ne crée pas l’homme libre : « Ton Seigneur crée et choisit ce qu’il souhaite. Les hommes n’ont pas le choix (Coran 28.68) ». Mais si les hommes en islam n’ont pas le choix, sont-ils encore des hommes ? Et Allah peut-il être le vrai Dieu ?

Est-il possible d’aimer et de servir un dieu indifférent au bien et au mal, fait ou subi, ayant voulu que des enfants naissent handicapés, que des innocents soient condamnés ? Et pourquoi les musulmans travailleraient-ils à éradiquer le mal, puisque Allah le veut ? Pour autant, Allah affirme aussi que l’homme sera jugé selon le bien et le mal qu’il aura accomplis (Coran 2.286,81-82) … Allah met en garde ceux qui chercheraient à résoudre les contradictions du Coran : « cela pourrait vous attirer malheur (Coran 5.101-102) ». « Aucun malheur ne frappe la terre ou vos personnes qui n’ait été écrit dans le Livre avant même que nous vous ayons créés. (Coran 57.22) » Faut-il s’étonner que l’islam, la religion des soumis, soit l’ennemi de la liberté ? Le mot arabe bid‘ah se traduit aussi bien par hérésie que par innovation … Comment la liberté, la responsabilité, le péché, et le Jugement Dernier, peuvent-ils avoir un sens en islam (Coran 51.6 ; 82.9 ; 83.11) ? Et qu’est-ce qu’Allah peut reprocher aux hommes qu’il ne doive d’abord se le reprocher à lui-même ?

L’islam enferme les musulmans dans leur destin de musulmans en leur faisant croire que les hommes se seraient tous engagés à être musulmans avant même leur création ! C’est le Pacte primordial : « Souvenez-vous qu’Allah tira un jour des reins d’Adam tous vos ascendants et leur fit témoigner contre eux-mêmes : Oui, nous attestons ! Nous avons fait cela afin que vous ne disiez pas au jour de la résurrection : Nous l’ignorions. (Coran 7.172) » L’histoire ne dit pas comment il est possible de faire quoi que ce soit avant même d’être créé, mais ce pacte primordial désigne les non-musulmans coupables de parjure envers Allah (Coran 4.155 ; 16.106), ce qui suffit à justifier leur mise à mort de mécréants et renégats (Coran 2.191 ; 4.89 ; 5.33). Quel pieux musulman peut ne pas vouloir venger l’honneur d’Allah en faisant goûter aux mécréants le châtiment que mérite leur traitrise … et de leurs biens, faire son butin (Coran 59.1-6) ?

Comment le sentiment de fatalité exprimé par le fameux Inch’Allah ! entendu au sens de « C’est écrit ! » (Mektoub !), ne ruinerait-il pas leur sens des responsabilités et tout esprit d’initiative ? Winston Churchill reconnaissait : « Combien effrayantes sont les malédictions que le mahométanisme fait reposer sur ses fidèles ! Outre la frénésie fanatique, qui est aussi dangereuse pour l’homme que la peur de l’eau pour le chien, on y trouve une terrible apathie fataliste. Les effets sont patents dans certains pays. Habitudes imprévoyantes, systèmes agricoles aberrants, lenteur des méthodes commerciales, et insécurité de la propriété se retrouvent partout où les adeptes du Prophète gouvernent ou vivent. Un sensualisme avilissant dépouille la vie de sa grâce et de sa distinction, ensuite de sa dignité et de sa sainteté. Le fait que dans la loi mahométane toute femme, qu’elle soit enfant, épouse ou concubine, doive appartenir à un homme comme son entière propriété, ne fait que repousser l’extinction totale de l’esclavage au jour où l’islam aura cessé d’être un pouvoir important parmi les hommes. Certains musulmans peuvent montrer de splendides qualités, mais l’influence de la religion paralyse le développement social de ceux qui la suivent. Aucune force aussi rétrograde n’existe dans le monde. (Winston Churchill, The River War, first edition, Vol. II, London, Longmans, Green & Co., 1899, p.248+) » La conception d’un Dieu ayant tout prédéterminé peut-elle servir un autre dessein que celui de produire des automates ? Est-ce pour cette raison que la civilisation technicienne fait si bon accueil à l’islam ?

LE JUGEMENT

À la différence du Dieu des chrétiens qui « veut que tous les hommes parviennent à la connaissance de la vérité et puissent être ainsi sauvés. (1 Tm 2.4) », Allah ne veut pas que tous les hommes croient et soient sauvés (Coran 10.99) : « Si Allah le voulait, ils [les chrétiens] ne seraient pas associateurs ! (Coran 6.107) » – L’association étant le péché des chrétiens (Coran 5.116), le seul péché qu’Allah ne puisse pardonner (Coran 4.48), l’islam se révèle antichrist. Alors que le Dieu des chrétiens laisse les hommes libres de L’adorer ou non, d’accueillir leur Sauveur ou non, Allah créé des hommes pécheurs pour pouvoir les maudire et les jeter en enfer (Coran 9.30,113 ; 48.6) : « Nous avons créé beaucoup de djinns et d’humains pour l’Enfer ! (Coran 7.179,186) » ; « Certes, si nous l’avions voulu, nous aurions mis chaque âme dans la bonne direction. Mais ma décision de remplir l’Enfer de djinns et d’hommes doit s’accomplir ! (Coran 32.13) » Les dés sont donc pipés : le jugement est déjà porté avant même que s’ouvre le procès., et même que les prétendus coupables aient commencer à vivre !

Le Coran affirme d’un côté : « Ceux qui ont la foi, fait de bonnes œuvres, prié et versé l’impôt, leur Seigneur les récompensera. (…) Ils ne seront point affligés. (Coran 2.277) » et de l’autre : « Allah égare qui il veut, et dirige qui il veut. (Coran 6.39 ; 2.142,213 ; 7.155 ; 10.25 ; 13.27 ; 24.46) » ; « il pardonne à qui il veut et châtie qui il veut (Coran 2.284 ; 3.129 ; 5.18 ; 22.77 ; 29.21) », la condamnation d’Allah étant irrévocable (Coran 10.64 ; 17.77 ; 35.43 ; 48.23) … Face à cet arbitraire identifié à la souveraine liberté de la Divinité, comment un musulman pourrait-il ne pas vivre dans l’angoisse d’être peut-être lui-aussi destiné à l’enfer ? Car « quiconque désobéit à Allah et à son envoyé et transgresse ses normes, va en enfer (Coran 4.14 ; 9.63 ; 72.23) ». Or, quel musulman n’a jamais désobéi à Allah ? Et si la pratique des préceptes de la charia sauve (Coran 45.18-21), la logique des comptes place le musulman dans une vis sans fin, où il ne peut ni rattraper le temps perdu, ni évaluer le montant de sa dette, ni donc jamais avoir l’assurance d’être pardonné … Cette logique des comptes a de quoi le rendre fou, puisqu’elle ne sert finalement à rien : le salut ne dépendant que du bon plaisir d’Allah (Coran 4.88,143 ; 6.39) ! Son pardon n’étant ni gratuit ni assuré, le musulman doit alors chercher à se sauver lui-même en une auto-rédemption désespérée. C’est en effet un principe connu de tous que le mal fait doit être payé, et que celui qui est souillé par son péché souille nécessairement tout ce qu’il fait, y compris ses actes religieux … Les musulmans n’ont donc rien à offrir à Dieu qui soit digne de Lui, rien sur quoi fonder leur espérance de salut …

En comparaison, un chrétien sait qu’il n’accomplira jamais parfaitement par lui-même la Loi du Christ — tant il est vrai qu’aimer assez serait ne plus aimer du tout ! —, mais il compte sur les mérites infinis du sacrifice rédempteur du Christ, à qui il est uni par la grâce (Jn 17.21). C’est pourquoi l’Église enseigne : « Si quelqu’un dit que l’homme peut être justifié devant Dieu par ses œuvres sans la grâce divine venant de Jésus-Christ : qu’il soit maudit ! (Concile de Trente, DS 1551) » Malheur donc à qui pense pouvoir se justifier devant le seul Juste (Mc 10.24-27 ; Lc 18.10-17) !

Pour sauvegarder, comme toujours, son absolue liberté, la possibilité de l’intercession auprès d’Allah est niée (Coran 2.123,254 ; 6.51 ; 39.44 ; 72.18 ; 82.18-19), mais – dans un souci de clarté sans doute –, elle est aussi affirmée (Coran 2.255 ; 20.109 ; 21.28 ; 34.23 ; 43.86 ; 53.26) ! en particulier en faveur de Mahomet. Quoique les musulmans prétendent – par crainte de l’associationisme –, n’avoir point de médiateur ou d’intercesseur auprès d’Allah, le Coran leur désigne pourtant comme tel Mahomet, lequel va jusqu’à prendre la parole dans le Coran – censé être la parole intemporelle d’Allah : « Si vous aimez Allah, suivez-moi ; il vous aimera et pardonnera vos péchés. (Coran 3.31) » … Or, puisque Mahomet était un pécheur (Coran 18.110 ; 40.55 ; 47.19 ; 48.1-2 ; 80.1-12), et qu’aucun pécheur ne peut porter les péchés d’autrui (Coran 17.15 ; 39.7), comment Mahomet pourrait-il obtenir le pardon des péchés ? Et en quoi Jésus aurait-Il failli à Sa mission de Rédempteur qu’il faudrait que Mahomet assume ce rôle ? En s’attribuant ainsi l’œuvre propre du Christ, qui est le salut éternel par le pardon des péchés (Ac 10.43 ; 1 Jn 3.5 ; 4.10), l’humanité peut-elle trouver en Mahomet, c’est-à-dire en l’islam, pire ennemi ?

Le Coran n’en parle pas, même s’il est « l’exposé détaillé de toute chose (Coran 7.145 ; 12.111 ; 16.89) », mais le temps du Jugement prendra un certain temps, car croyants et incroyants devront ce jour-là traverser un pont étroit, le pont du Sirât, par-dessus l’abîme de l’enfer, de la longueur donc de l’enfer … Et parce que l’enfer se situe entre les êtres humains et le Paradis, tout le monde doit y passer (Coran 19.71-72) ! Il faut au minimum cinq mille ans pour monter sur ce pont, cinq mille ans pour le traverser, et cinq mille ans pour en redescendre … Si pour les musulmans fidèles ce pont est plat et large, pour les autres il sera plus fin qu’un cheveu et plus tranchant qu’un couteau … et tous devront le traverser de nuit. Les bons musulmans le traverseront rapidement, d’autres, moins vite, et certains auront besoin de milliers d’années, d’autres enfin n’arriveront pas à traverser ce pont et tomberont en Enfer, en particulier tous les non-musulmans. Les musulmans qui glisseront du pont seront rattrapés par des crochets puis remis sur le pont pour continuer leur chemin. Les musulmans qui tomberont en enfer subiront une punition durant un certain temps, mais en sortiront pour aller vivre au paradis. On aura remarqué que ce récit est bâti sur la confusion entre le temps et l’éternité, car au Jugement dernier le temps est fini et l’éternité commence, confusion également entre Purgatoire et Enfer.

Alors que les chrétiens sont déjà sauvés, aussi gratuitement qu’ils ont reçu le don de la vie temporelle dans le sein de leur mère, aussi gratuitement ont-ils reçu le don de la vie éternelle dans les eaux de leur baptême (1 Jn 5.13), la seule chose qu’ils ont à faire étant de ne pas perdre ce don de la vie éternelle, raison pour laquelle ils doivent le faire fructifier, et pour cela le partager. On ne possède en effet que ce que l’on donne (Mt 13.12 ; 25.14-30). Si donc le chrétien est déjà sauvé, le musulman n’a aucune assurance qu’il évitera l’enfer (Coran 2.284 ; 3.129 ; 22.77) dont Allah le menace continuellement en son Coran … Sauf ! Sauf ! Sauf s’il meurt au djihâd (Coran 2.154 ; 3.157-158,169) ! En effet, la seule assurance qu’un musulman peut avoir d’échapper à l’enfer d’Allah est de mourir au djihad, car Allah s’est engagé à donner son paradis à quiconque meurt au djihad : « Qu’ils combattent donc dans la voie d’Allah ceux qui troquent la vie d’ici-bas contre la [vie] dernière. Quiconque combat dans la voie d’Allah, qu’il soit tué ou vainqueur, nous lui donnerons un très grand salaire. (Coran 4.74) » ; « Ceux qui seront tués dans la voie d’Allah, Allah n’égarera pas leurs œuvres. Il les dirigera et améliorera leur condition et les fera entrer dans le jardin … (Coran 47.4-7 ; 9.111) » Ceux qui tuent au nom d’Allah n’obéissent donc pas tant à des considérations d’ordre politique que religieux : ils veulent aller au paradis ! Même les enfants sont élevés dans ce désir de mourir en tuant. Combien de mères en Iran, en Palestine, et ailleurs, formulent ce vœu pour leurs enfants ! « Je serai votre égorgeur, ô mécréants ! » disait Rayan, un enfant de douze ans, originaire de Toulouse, venant d’assassiner de sang-froid des mécréants dans l’une des vidéos diffusées par l’État islamique. « Ceux qui ont cru, émigré et combattu dans la voie d’Allah, ainsi que ceux qui les ont abrités et secourus, ceux-là sont les vrais croyants. Ils auront un pardon et un beau cadeau. (Coran 8.74 ; Cf. 3.157-163) » Le djihâd est si bien la voie du paradis que ceux qui n’y participent pas sont voués à l’Enfer : « Si vous ne marchez pas au combat, Allah vous châtiera d’un châtiment douloureux ! (Coran 9.39) » Le djihâd est si impérieux qu’il dispense de l’obéissance à Mahomet (et donc à ses successeurs) : « Ceux qui croient en Allah et au dernier jour ne te demandent pas l’autorisation pour lutter de leurs fortunes et de leurs personnes. (Coran 9.44) » Autrement dit : chaque musulman doit faire le djihâd de sa propre initiative … Dans l’ouvrage La voie du musulman (Abou Bakr Al-Jaïzari, Éditions Maison d’Ennour, 2011), librement diffusé en France, on lit : « L’objectif principal du djihâd est d’affronter les mécréants et les belligérants. Il est une obligation à caractère collectif ; mais qu’une partie de la communauté l’accomplisse et les autres membres en sont dispensés … (p.365) » Allah demande à Mahomet : « Ô Prophète ! Combats les incrédules et les hypocrites ; sois dur envers eux ! Leur refuge sera l’enfer ! (Coran 66.9) » Ledit Prophète étant le modèle des musulmans (Coran 33.21), il s’en suit pour les musulmans : « Ô croyants ! Combattez à mort les incroyants près de vous ! Qu’ils vous trouvent durs à leur égard ! (Coran 9.123) » ; « Les mécréants, égorgez-les ! (Coran 47.4-6) » … Et rien de plus facile ! Aucun problème de conscience à tuer un mécréant puisqu’Allah décharge de toute responsabilité : « Ce n’est pas vous qui les avez tués, c’est Allah ! Lorsque tu frappais, ce n’était pas toi, c’était Allah. (Coran 8.17) » ; « Combattez-les ! Allah, par vos mains, les couvrira d’ignominie et vous les fera vaincre ! (Coran 9.14) » Pour tout musulman meurtrier d’un non-musulman, c’est la garantie de l’impunité, avalisée par la tradition musulmane : « Aucun musulman ne pourra être tué pour avoir tué un infidèle. (Boukhari, 52,283) »

Au critère décisif pour le salut qu’aura été l’affirmation de l’unicité divine, s’ajoute l’accomplissement exact des prières et des rites (Coran 2.277 ; Mouslim 362). Mais cela ne suffit pas vraiment encore pour être en paix. Tout musulman est en effet terrorisé à l’idée de devoir séjourner dans sa tombe, car deux anges visitent tout défunt pour l’interroger sur sa croyance, ses actions et lui demander de réciter le Coran … Selon la réponse donnée, les anges ont le pouvoir de récompenser ou de torturer le défunt en sa tombe jusqu’au jour du Jugement, ou, selon certaines traditions, jusqu’au quarantième jour après le décès, après quoi il demeure inconscient jusqu’au jour de la Résurrection. Mais les shahîds (martyrs !) jouissent ici d’un privilège au cas où ils n’auraient pas même cette connaissance basique de l’islam pour lequel ils se sont cependant décidés à tuer : ils sont dispensés de l’interrogatoire de la tombe (Coran 9.101 ; 27.65-67 ; 40.46 ; 50.17-18 ; 82.10-12 ; Boukhari 218 ; Musna Hamad 21211) ! Et pour que les anges ne risquent pas de les confondre avec de vulgaires musulmans et ne viennent les interroger, ils sont enterrés dans leurs vêtements tachés du sang de leurs victimes. Parmi leurs autres privilèges se trouve le fait qu’ils entreront directement au paradis le Jour du Jugement (al-Tirmidhi, 1669) et en attendant, ils voient leur place au paradis où ils recevront 72 houris (ibid.).

La peur du jugement – qui n’est que trop justifiée ! – anticipée en celle du séjour dans la tombe, est mise au service de l’« associationisme », la haine de la Sainte Trinité, elle-aussi déformée par le Coran qui la voit composée de Dieu, Jésus et Marie (Coran 5.116 ; 4.48 ; 39.65-66) : « Quiconque meurt alors qu’il n’associait rien à Allah sera admis au Paradis. Quiconque meurt alors qu’il associait quelque chose à Allah sera envoyé en enfer. (Mouslim, 135) » ; « Sortira de l’enfer celui qui aura dit : il n’y a pas de dieu en dehors d’Allah, même si son cœur ne renferme pas plus de bien que celui de la grosseur d’une graine de moutarde. (Boukhari, 6861 ; Mouslim, 285) » Les hadiths 6933 de Boukhari et 1655 de Mouslim rapportent : « D’après Abou Dharr, le Messager d’Allah a dit : ‘Gabriel m’est apparu et m’a dit : ‘Transmets cette bonne nouvelle à ta communauté : toute personne qui meurt sans rien associer au culte d’Allah sera admise au Paradis ! Je lui ai dit : Ô Gabriel, même si elle commet le vol et la fornication ? Il a répondu : oui. J’ai dit encore : même si elle commet le vol et la fornication ? Il a encore répondu : oui ! Et il a ajouté : Même si elle consommait du vin ! » Où l’on voit que le sort du défunt n’est pas établi en fonction des actes de sa vie morale, mais sur le seul rejet du christianisme remplacé par le culte d’Allah (Cf. Mt 7.21). Si le salut se joue sur la seule proclamation de l’existence d’Allah, comment l’islam ne serait-il pas une licence accordée au péché ?

De l’état de l’âme entre la mort et la résurrection, le Coran ne parle pas, bien qu’il soit le livre où « tout est consigné (Coran 22.70 ; 50.4 ; 78.29) ». Comme nous l’avons déjà compris, les actes n’ont pas vraiment d’importance pour le jugement, puisque tout est déterminé par Allah dans le destin. Le jugement, comme chez les protestants, porte essentiellement sur la foi, la prise en compte des actes est de l’ordre du fignolage qui suit. D’où l’importance pour le musulman de mourir en récitant la chahada, l’index levé vers le ciel pour exprimer la reconnaissance de l’unicité divine, confession qui n’est que l’expression du refus de la foi en la Sainte Trinité, que saint Jacques a déjà dénoncée sous ses apparences de piété : « Toi, tu crois qu’il y a un seul Dieu ? Tu fais bien. Les démons le croient aussi, et ils tremblent ! (Jc 2.19) ».

L’ENFER D’ALLAH

Presque à chaque page le Coran est rempli de descriptions des plus terribles tortures qu’Allah promet dans l’éternité à qui lui désobéit ou à son envoyé. « Chaque fois que leurs peaux seront consumées, Nous leur en donnerons d’autres, afin qu’ils goûtent le châtiment. (Coran 4.56) » ; « Ils seront abreuvés d’une eau bouillante qui leur déchirera les entrailles. (Coran 47.15) » ; « … comme de la lave bouillante dans leurs ventres. (Coran 37.62-66) »

« Ceux qui sont damnés seront dans le feu (…) pour y demeurer éternellement tant que dureront les cieux et la terre, à moins que ton Seigneur en décide autrement — car ton Seigneur fait absolument tout ce qu’Il veut. Et quant aux bienheureux, ils seront au paradis, pour y demeurer éternellement tant que dureront les cieux et la terre. (Coran 11.106-108 ; 6.128) » Allah semble ici ne pas savoir que le ciel et la terre ne sont pas éternels, ni que le paradis et l’Enfer le sont, ni que la connaissance de cette éternité contribue spécifiquement à la joie paradisiaque comme à la peine infernale, en sorte que, contrairement à ce qu’il l’imagine, les vrais damnés, privés d’espérance (Coran 40.49), sont autant incapables d’avoir de bons sentiments (Coran 6.25-27), que de prier (Coran 40.50) …

A qui reproche à l’Église d’user et abuser, comme l’islam, de la peur de l’enfer, il faut faire remarquer cette différence fondamentale : alors qu’Allah menace de l’enfer qui lui désobéit, le Christ vient nous délivrer de l’Enfer où vont les hommes en suite du péché, aussi sûrement que nous mourrons tous.

CONCLUSION

Quo vadis, homo ? Où va donc l’homme pour le musulman ? À coup sûr en enfer s’il n’est pas musulman, et s’il est musulman, peut-être au paradis d’Allah, mais qui n’est qu’un autre enfer pour toute âme un tant soit peu spirituelle, puisque Allah ne se communique pas ici-bas ni donc dans l’éternité.

À la différence de l’eschatologie chrétienne qui guide l’espérance d’avoir part à la Gloire de Dieu grâce à la mort et à la résurrection de Jésus-Christ, l’eschatologie musulmane n’est que l’espoir d’un mieux-être avec la mission d’éliminer ici-bas le mal, mal qui est d’abord le chrétien : « Les chrétiens ne sont qu’impureté : (…) Qu’Allah extermine les chrétiens ! (Coran 9.28’30) ». Jésus n’avait-Il pas en vue l’islam lorsqu’Il annonça : « Vient un temps où ceux qui vous tueront penseront rendre un culte à Dieu. (Jn 16.2) » ? Parce qu’en grande majorité les chrétiens ne croient plus à l’Enfer, la Vierge Marie est venue à Fatima rappeler ce grand dogme, tant elle savait que nous allions en avoir besoin, notamment face à l’islam, directement interpellé par le nom de Fatima. On ne peut rien opposer à quelqu’un qui agit pour ne pas aller en enfer, car rien n’est comparable à la perte du Paradis et à la possibilité d’aller en Enfer. Aussi, se remettre à croire à l’Enfer nous est aussi nécessaire pour faire notre « salut avec crainte et tremblements (Ph 2.12) » que pour vaincre à nouveau l’islam, en refusant d’apostasier … Ali Agça, qui a tenté d’assassiner le Pape Jean-Paul II, a écrit : « Allez dans les mosquées à travers le monde. Écoutez ce qu’on dit du retour du Mahdi. Tous sont unanimes : il viendra bientôt, très bientôt. Qu’est-ce que cela signifie ? Qu’une partie de l’islam affûte ses armes. Parce que le retour de Mahdi causera une effusion de sang. Si le Mahdi ne se manifeste pas prochainement, ce seront eux, les islamistes fondamentalistes, qui provoqueront son retour en mettant à feu et à sang le monde occidental. […] Bien des gens recourent à des pratiques magiques pour que le Mahdi se manifeste le plus vite possible. (Ali Agça, Je devais tuer le pape, l’Archipel, 2013, p.104,105,106,169-170) »

Qui peut venir APRÈS le Christ, sinon l’Antichrist ?

Loué soit « Jésus, qui nous délivre de la Colère qui vient ! (1 Th 1.10) »

——–

La traduction de cette conférence en polonais par Mme Anna KOSCIESZA-MRÓZ :

Islam i zycie wieczne

Niech bedzie pochwalony Jezus Chrystus !

Dziekuje organizatorom za zaproszenie do uczestnictwa w tym seminarium poswieconym najistotniejszej ze wszystkich kwestii, a mianowicie pytaniu o cel naszego zycia, od którego pojmowania w sposób oczywisty zalezy cala reszta.

Nie mogac byc fizycznie obecnym, zwracam sie do Panstwa za pomoca tego nagrania wideo i prosze o wybaczenie, iz nie czynie tego w Panstwa jezyku, którego nieznajomosc uniemozliwia mi takze zapoznanie sie z poprzednimi wystapieniami. Nie bede równiez w zwiazku z tym ryzykowal powtarzania tego, co zapewne zostalo juz powiedziane na temat kontekstu w jakim zyjemy, czyli postepujacej globalizacji i spowodowanej nia masowej imigracji, glównie ludnosci muzulmanskiej.

Mój udzial w Panstwa seminarium bedzie polegal na przedstawieniu wizji zycia pozagrobowego w islamie, nie po to, by powtórzyc jedynie dobrze znane komunaly, lecz by równiez pokazac ich wewnetrzne sprzecznosci i wykazac w ten sposób, dlaczego odpowiedz na zawarte w tytule naszego seminarium pytanie nie znajduje sie w islamie, pomimo tego, iz jego wyznawcy staja sie coraz liczniejsi – wzrost o 347 milionów w latach 2010 – 2020, co stanowi progres od 23,9 do 25,6 % populacji swiata, podczas gdy w tym czasie liczba chrzescijan zmniejszyla sie w tej samej proporcji z 30,6 do 28,8 %. Rozwój islamu jest równiez zjawiskiem geostrategicznym, szczególnie w Europie, która staje sie coraz bardziej muzulmanska nie tylko z powodu imigracji, ale takze wskutek rzekomej religijnej neutralnosci panstw, jak i apostazji, obserwowanej w Kosciele od szczytów hierarchii po zwyklych wiernych.

Zanim przejde do samego tematu chcialbym przypomniec, ze Koran wedlug islamu jest objawieniem doskonalym, wystarczajacym i ostatecznym kazdej islamskiej prawdy, gdyz Allah “niczego nie opuscil w Ksiedze” (Koran 6,38), która jest w ten sposób “szczególowym wykladem kazdej rzeczy” (Koran 7,145; 12,111; 16,89), “latwym w lekturze” (Koran 36,69), “jasnym” (Koran 5,15; 12,1; 15,1; 44,2), gdzie “wszystko jest zapisane” (Koran 22,70; 50,4; 78,29), ale jego prawidlowa “interpretacje zna jedynie Allah” (Koran 3,7)… Koran jest pelen tego rodzaju sprzecznosci.

Jesli Jezus przyszedl, by “szukac i zbawic to, co zginelo” (Lk 19,10)”, oznacza to, ze bez Jezusa czlowiek nie wie ani skad pochodzi, ani dokad zmierza, ze jest po prostu zagubiony. A któz jest bardziej zagubiony od tego, kto nie wie, ze jest zagubiony ? Przyjecie Jezusa, Zbawiciela, zaklada zatem swiadomosc, ze jest sie zagubionym, ze
jest sie zagubionym od samego poczecia, jak poucza nas o tym dogmat o grzechu pierworodnym, którego nieznajomosc badz odrzucenie prowadzi do wszelkiego rodzaju absurdów, konfabulacji i okropnosci. W ten sposób islam czyni z istoty boskiej autora zla (Koran 33.17 ; 36.23 ; 48.11 ; 67.2 ; 113.2)… uwazajac, ze wychwala wtedy absolutna wielkosc Allaha, nawet za cene zanegowania róznicy miedzy dobrem a zlem (Koran 32.13 ; 91.8 ; 113.1-2), a wiec i za cene wolnosci i godnosci czlowieka… Przypominam sobie pewna mloda muzulmanke, pracujaca w dyplomacji, która, wydawaloby sie, przyjela zachodni nie tylko ubiór, ale i styl zycia; ale gdy spytalem ja
o jej religie przypominajac, ze jej prorok stanowiacy wzór (Koran 33.21) “poslubil” i pozbawil dziewictwa dziewiecioletnia Ajsze, odpowiedziala mi: « Ale jesli Allah tak chcial … » Allah tak chcial, a wiec dobrze sie stalo. A poniewaz Allah chce zla, któz je potepi ? Ale i któz [normalny] tego nie zrobi ?

Prawie na kazdej stronie Koran mówi o przeznaczeniu czlowieka, o jego obowiazku posluszenstwa wobec Allaha, o wydarzeniach zwiazanych z koncem swiata, o grozie sadu, o karach, piekle i raju. Wiara w Dzien Ostateczny, który bedzie dniem Zmartwychwstania wszystkich (Koran 2,113) i sadu, jest jednym z glównych punktów
m u z u l m a n s k i e g o d o g m a t u ( K o r a n 2.8,62,126,177,228,232,254,264,281), tak determinujacym, ze zaklada on obowiazek: « zabijania tych, którzy nie wierza w Allaha i Dzien Ostateczny (Koran 9.29) »Muzulmanska eschatologia przywoluje wiele terminów eschatologii chrzescijanskiej (na przyklad Koran 3.55), ale w tak znieksztalconym znaczeniu, ze muzulmanin jest szczesliwy z powodu bycia muzulmaninem, gdyz przynajmniej dzieki temu nie jest chrzescijaninem, a przeciez wiadomo, ze wszyscy chrzescijanie ida do piekla, poniewaz sa chrzescijanami (Koran 9.17,113 ; 2.119 ; 5.10,72 ; 9.63,73,113 ; 15.94-96 ; 21.29,98 ; 35.36 ; 48.6 ; 98.6) .

Falszywi prorocy przychodza w owczej skórze (Mt 7.15), ale wiadomo, ze zle drzewo nie da dobrych owoców (Mt 7.18), tak samo islam nie moze przestac zamieniac w koszmar wszystkiego, czego sie dotknie, równiez, jak to zaraz zobaczymy, i cudownej obietnicy zycia wiecznego, zlozonej przez Jezusa Jego uczniom (J 5.21-29 ; 6.53).

Raj Allaha

Szczescie to byc kochanym i odpowiadac miloscia na milosc. Otóz gdy jestesmy szczesliwi, nie chcemy, by to sie skonczylo. Ale wszystko na tym swiecie ma swój kres … Tylko Bóg jest nieskonczony, wieczny i doskonaly, On, który objawil nam, ze jest samym uosobieniem Milosci (1 J 4,8.18). Szczescie, Bóg, Milosc sa rzeczywistosciami duchowymi, które uzdalniaja czlowieka do zlozenia siebie samego w darze, do poswiecenia sie, jak zaswiadczyl o tym Jezus Swoja smiercia na krzyzu. Podazanie za Jezusem prowadzi zatem do odrzucenia hedonizmu w sposób tak gleboki, ze odrzuca sie nawet zle pragnienia (Mt 5,28; Kol 2,11). Ale Allah, przeklinajac swiadectwo Krzyza
(Koran 4,156+), oddala swoich wyznawców od samej mysli o poswieceniu: „Nie ma przymusu w religii! (Koran 2,256)”; ,,Allah chce dla was ulatwienia, a nie skrepowania (Koran 2,185)”.
Odrzucajac Ducha Chrystusa (J 14,17), islam nie wymaga wewnetrznej przemiany (Jl 2,12; Mt 6,1-34; Mk 7,18-23; 1 Kor 7,19); odrzucajac milosc Chrystusa (J 13,34; 1 J 4,4-12), która wyzwala (J 8,32; Jk 1,25; 2,12) poprzez sluzbe dla prawdziwego dobra wszystkich, islam nie zna prawa wolnosci (Jk 1,25; 2,1) , zastepujac je1 praktykami rytualnymi, które prowadza muzulmanina do walki ze zlem nie w sobie, ale u innych (Koran 3,110). I jest on tak zagubiony, ze utozsamia milosc z kopulowaniem, co prowadzi go do odrzucenia mozliwosci zrodzenia z Boga, a takze do wyobrazania sobie raju jako wiecznego i darmowego domu publicznego (Koran 2,25; 56,17,22,36-38; 78,33). Podczas gdy chrzescijanstwo przedstawia zjednoczenie z Bogiem jako cel naszego istnienia (2 P 1.4), muzulmanski raj polega na rozkoszowaniu sie nastoletnimi
dziewczetami (Koran 78.33) o duzych piersiach (Koran 78.33), których dziewictwo odnawia sie po kazdym stosunku seksualnym (Koran 37.48; 44,54; 55,54-76; 56,22; Ibn Khatir 3/564), i które lezac2 istnieja jedynie po to, by zaspokajac libido muzulmanina, który otrzymal je w nagrode (36,56) a którego potencja seksualna, wedlug
Mahometa, bedzie równa potencji stu mezczyzn (Tirmidhi 2459; Ahmad 18509; Ad-Darami 2704); a dla tych, których to bardziej interesuje, beda tez “kochajacy inaczej” towarzysze (Koran 56.7-40), a nawet mlodzi chlopcy (Koran 52.24; 56.17; 76.19), a wszystko to w luksusowych wnetrzach (Koran 55.54), gdzie plyna rzeki wina (Koran
47.15). Czymze jest grzech, jesli nie jest juz grzechem w raju? Albo czym jest ten raj, zaspokajajacy wystepki i grzechy ? (Koran 2.219; 5.90-91; 4.15,24,25) Ale czy „religia”, która jako niebianskiej nagrody kaze pragnac nierzadu, przedstawianego jako najwieksze blogoslawienstwo (Koran 36.56; 37.48; 44.54; 52.24; 55.54-76; 76.19) !, moze tworzyc kogos innego niz ludzi z obsesjami seksualnymi ? Czy Allah chce, aby muzulmanie byli schizofrenikami, wymagajac od nich, aby pragneli w wiecznosci tego co, wydaje sie, kaze im on nienawidzic na ziemi? Nalezy jeszcze przy tym zauwazyc, Tak jest prawdziwe, iz z tego zakorzenienia sie w Chrystusie nie moze powstac nic zlego (Cf. 11 Kor 13,1+), ze sw. Augustyn mógl powiedziec: “Kochaj i czyn, co chcesz” (Komentarz Pierwszego Listu sw. Jana, traktat VII, 8) Tlumaczenie mówi wyraznie o “lozu”, a nie “siedzisku”jak to przedstawiaja wygladzone2 tlumaczenia Koranu. ze chociaz Allah obiecuje swój raj mezczyznom, to kobietom nie obiecuje niczego. Niezaleznie od tego, czy chodziloby o przyjemnosc seksualna proponowana przez Koran jako boska nagroda, czy tez o dume z muzulmanskich tradycji przekazujacych, ze Mahomet mial
zdolnosc kopulacji równa zdolnosci trzydziestu mezczyzn (Buhari 268), jasne jest, ze islam nie widzi chwaly w tym, co jest specyficznie ludzkie, a tym bardziej boskie, ale w tym, co biologicznie zwierzece. Oto do jakiego poziomu zycia moralnego i duchowego islam proponuje podniesc ludzkosc: nie wyzej niz ponizej pasa! Islam tak bardzo utozsamia milosc z seksem, ze wielu muzulmanskich medrców przekonuje w bardzo uczony sposób, ze aby kochac, trzeba byc istota plciowa… a wsród 99 imion okreslajacych Allaha nie ma okreslen Milosc i Ojciec, poniewaz sugerowalyby one, ze Bóg jest istota plciowa… „Jak [Allah] móglby miec dziecko, skoro nie ma towarzyszki ?” (Koran 6.101) Ta niezdolnosc do wyobrazenia sobie milosci i aktu zrodzenia w sposób inny niz seksualny sprawia, ze dla muzulmanów calkowicie nieczytelna jest nie tylko tajemnica milosci malzenskiej jako obrazu milosci samej Trójcy Swietej, ale takze niezrozumialy pozostaje sens dziewictwa czy konsekrowanego celibatu kaplanów i zakonników (Koran 57.27), celibatu stanowiacego laske i zadatek zycia w raju, gdzie nikt juz nie zawiera malzenstw, poniewaz smierc zostala pokonana (Mt 22,30), a wiec przedluzanie istnienia gatunku nie jest juz konieczne, a takze dlatego, iz kazdy zyje tam zyciem samego Boga, który jest Duchem. Starozytna praktyka wstrzemiezliwosci nierozerwalnie zwiazana z sakramentem swiecen kaplanskich ukazuje nadprzyrodzony charakter Kosciola: mozna byc szamanem, rabinem, imamem, popem lub pastorem po ojcu, ale nie mozna po ojcu zostac ksiedzem katolickim. Kosciól nie rodzi sie z ciala i krwi (Mt 16,17; J 3,6). Tylko bezposrednie dzialanie Ducha Swietego moze wyjasnic narodziny kaplana i Kosciola, podobnie jak narodziny Syna z Dziewicy. Poniewaz cel zycia stanowi umilowanie Boga, który jest Duchem, konsekrowany celibat jest dowodem nie ziemskiego, ale boskiego pochodzenia Kosciola, który jest juz w tajemniczy sposób Królowaniem Chrystusa (Katechizm Kosciola Katolickiego nr 674) …

Dlaczego w raju Allaha dziewczeta nieustannie pozbawiane dziewictwa pozostaja zawsze dziewicami, jesli nie dlatego, ze nie sa naprawde kochane, poniewaz milosc jest z natury plodna. A wino w raju Allaha nie upaja (Koran 56.19), poniewaz radosc, symbolizowana przez wino, jest pierwszym owocem milosci, wiec w raju Allaha nie moze byc radosci, jesli nie ma w nim milosci. Oczywiscie, Koran glosi czasami, ze Allah kocha (Koran 3.31,159; 5.13; 11.90; 19.96; 85.14), ale nigdy nie jest to milosc osobowa, jako, ze powodem samego istnienia islamu jest odrzucenie wiary w Trójjedynego Osobowego Boga, który jest Miloscia (Koran 31.13). Allah, nieobjawiajacy sie nigdy, lecz zawsze dominujacy z daleka nad swymi poddanymi, nieodmiennie niegodnymi, by zyc w Jego bliskosci, nie moze byc poznany, a zatem nie moze tez byc kochany. Jakkolwiek kuszacy wydaje sie muzulmanski raj, skoro nie ma w nim Boga, czy w rzeczywistosci nie jest on niczym innym jak pieklem? Jak islam, pozbawiony Boga, który jest Miloscia i Prawda, moze nie byc nieludzki? Raj Allaha nie jest rajem chrzescijan (J 17,3), w którym Bóg tworzy ze swymi wybranymi jedno (J 17,21-23; 1 J 4,8.16), poprzez komunie w Chrystusie, poznanym i ukochanym w Duchu Swietym (J 17,3.22-26), w chwale Boga Ojca.

Przeznaczenie

Ale nawet do takiego raju Allaha, jak moze sie dostac muzulmanin, jesli „Allah prowadzi, kogo chce, i gubi, kogo chce! (Koran 13.27. Por. 4.88,143; 7.178,186; 14.4; 17.97; 18.17; 30.29; 35.8; 39.23; 40.33; 74.31)”; „Bedziecie tego chcieli jedynie wtedy, jesli Allah tego zechce (Koran 76.30)”; „Allah stworzyl was i to, co czynicie” (Koran 37.96) Wiara w przeznaczenie, ustalone i realizowane przez Allaha, od poczecia do dnia wiecznosci, wraz z przydzialem dobrodziejstw i nieszczesc, jest podstawowym dogmatem islamu. Allah nie stwarza czlowieka wolnym: „Twój Pan stwarza i wybiera, co chce. Ludzie nie maja wyboru” (Koran 28.68). Ale jesli ludzie w islamie nie maja wyboru, czy nadal sa ludzmi? I czy Allah moze byc prawdziwym Bogiem?

Czy mozna kochac takiego boga i sluzyc mu, jesli pozostaje on obojetny na dobro i zlo, popelnione lub doznane, jesli chce, aby dzieci rodzily sie niepelnosprawne, a niewinni byli skazywani? I dlaczego muzulmanie mieliby pracowac nad wyeliminowaniem zla, skoro Allah tego chce? Jednak Allah twierdzi równiez, ze czlowiek bedzie osadzony wedlug dobra i zla, które popelnil (Koran 2.286,81-82) … Allah ostrzega tych, którzy próbowaliby rozwiazac sprzecznosci Koranu: “to mogloby sprowadzic na was nieszczescie” (Koran 5.101-102). „Zadne nieszczescie nie spada na ziemie ani na was, które nie zostaloby zapisane w Ksiedze, nawet zanim was stworzylismy (Koran 57.22)”. Czy nalezy sie dziwic, ze islam, religia poddanych, jest wrogiem wolnosci? Arabskie slowo bid‘ah mozna przetlumaczyc zarówno jako herezja, jak i jako innowacja… Jak wolnosc, odpowiedzialnosc, grzech i Sad Ostateczny moga miec sens w islamie (Koran 51.6; 82.9; 83.11) ? I cóz takiego Allah moze zarzucic ludziom, czego nie powinien najpierw zarzucic samemu sobie?

Islam zamyka muzulmanów w ich przeznaczeniu do bycia muzulmanami, wmawiajac im, ze wszyscy ludzie zobowiazali sie byc muzulmanami jeszcze przed swoim stworzeniem! Jest to tzw. Pierwotne Przymierze: „Pamietajcie, ze Allah wyciagnal kiedys z ledzwi Adama wszystkich waszych przodków i kazal im swiadczyc wbrew nim samym: Tak, potwierdzamy! Zrobilismy to, abyscie w dniu zmartwychwstania nie powiedzieli: Nie wiedzielismy o tym. (Koran 7.172)” Historia nie wyjasnia, jak mozna cokolwiek zrobic, zanim jeszcze zostanie sie stworzonym, ale ten pierwotny pakt wskazuje niemuzulmanów jako winnych zlamania przysiegi zlozonej Allahowi (Koran 4.155; 16.106), co wystarcza, aby uzasadnic ich zabijanie jako niewiernych i renegatów (Koran 2.191; 4.89; 5.33). Jakiz pobozny muzulmanin moze nie chciec pomscic honoru Allaha, dajac posmakowac niewiernym kary, na jaka zasluguje ich zdrada… i zagarniajac przy tym ich mienie jako lup (Koran 59.1-6) ?

Jak odczuwanie tego fatum, wyrazonego slynnym Inch’Allah!, rozumianym jako „Tak jest zapisane!” (Mektoub!), mogloby nie zrujnowac u muzulmanów poczucia odpowiedzialnosci i wszelkiej inicjatywy? Winston Churchill przyznawal: „Jakze przerazajace sa przeklenstwa, którymi mahometanizm obklada swoich wyznawców! Oprócz fanatycznego szalenstwa, które jest dla czlowieka równie niebezpieczne jak strach przed woda dla psa, znajdujemy tam straszliwa fatalistyczna apatie. Skutki tego sa oczywiste w niektórych krajach. Nieprzewidywalne zwyczaje, absurdalne systemy rolnicze, opieszalosc dzialan handlowych i brak zabezpieczenia prawa wlasnosci spotyka sie wszedzie tam, gdzie rzadza lub zyja wyznawcy Proroka. Upadlajacy sensualizm odziera zycie z wszelkiego wdzieku i wytwornosci, a nastepnie z godnosci i swietosci. Fakt, ze zgodnie z prawem mahometanskim kazda kobieta, czy to dziecko, zona czy konkubina, musi nalezec do mezczyzny jako jego calkowita wlasnosc, tylko opóznia calkowite zniesienie niewolnictwa do dnia, w którym islam przestanie byc liczaca sie wsród ludzi sila. Niektórzy muzulmanie moga wykazywac sie wspanialymi cechami, ale wplyw religii paralizuje rozwój spoleczny tych, którzy ja wyznaja. Nie istnieje na swiecie zadna sila równie hamujaca.” (Winston Churchill, The River War, pierwsze wydanie, tom II, Londyn, Longmans, Green & Co., 1899, str. 248+)
Czy koncepcja Boga, który wszystko z góry ustalil, moze sluzyc innemu celowi niz tworzenie z ludzi automatów? Czy to dlatego nasza stechnologizowana cywilizacja tak dobrze przyjmuje islam?

Sąd

W przeciwieństwie do Boga chrześcijan, który, chce, aby wszyscy ludzie doszli do poznania prawdy i mogli w ten sposób zostać zbawieni” (1 Tm 2,4), Allah nie chce, aby wszyscy ludzie wierzyli i zostali zbawieni (Koran 10,99): „Gdyby Allah chciał, nie byliby oni [chrześcijanie] bałwochwalcami! (Koran 6,107)”. Ponieważ bałwochwalstwo jest grzechem chrześcijan, dołączających w mniemaniu muzułmanów inne bóstwa do jedynego Boga (Koran 5,116), grzech ten jest jedynym, którego Allah nie może przebaczyć
(Koran 4,48). W ten sposób islam ujawnia się jako antychryst. Podczas gdy Bóg chrześcijan pozostawia ludziom wolność wyboru, czy chcą Go czcić, czy nie, czy chcą przyjąć swego Zbawiciela, czy nie, Allah stwarza grzeszników, aby móc ich przekląć i wrzucić do piekła (Koran 9.30,113; 48.6): „Stworzyliśmy wiele dżinów i ludzi dla piekła! (Koran 7.179,186)”; „Oczywiście, gdybyśmy chcieli, skierowalibyśmy każdą duszę na właściwą drogę. Ale moja decyzja o zapełnieniu piekła dżinami i ludźmi musi się spełnić! (Koran 32.13)”. Karty są więc znaczone: wyrok zapadł jeszcze przed rozpoczęciem procesu, a nawet zanim rzekomi winowajcy zaczęli żyć!

Koran z jednej strony stwierdza: „Ci, którzy wierzą, spełniają dobre uczynki, modlą się i płacą podatek, zostaną wynagrodzeni przez swego Pana. (…) Nie będą zasmuceni. (Koran 2.277)”, a z drugiej strony czytamy: „Allah sprowadza na manowce, kogo chce, i prowadzi, kogo chce. (Koran 6.39; 2.142,213; 7.155; 10.25; 13.27; 24.46)”; „On przebacza, komu chce, i karze, kogo chce (Koran 2.284; 3.129; 5.18; 22.77; 29.21)”, a potępienie Allaha jest nieodwołalne (Koran 10.64; 17.77; 35.43; 48.23) … W obliczu tej arbitralności utożsamianej z niezależną od czegokolwiek wolnością Istoty Boskiej, jak muzułmanin mógłby nie żyć w strachu, że być może również i on jest przeznaczony do piekła ? Ponieważ „ktokolwiek, jeśli nie jest posłuszny Allahowi i Jego posłańcowi oraz przekracza Jego nakazy, trafia do piekła (Koran 4.14; 9.63; 72.23)”, który muzułmanin może zapewnić, że zawsze był posłuszny Allahowi? I chociaż praktykowanie zasad szariatu zbawia (Koran 45.18-21), logika płacenia rachunków stawia muzułmanina w sytuacji bez wyjścia, w której nie może on ani nadrobić straconego czasu, ani oszacować wysokości swego długu, ani tym samym kiedykolwiek mieć pewność, że będzie mu wybaczone… Ta logika zapłaty może doprowadzać do szaleństwa, gdyż ostatecznie niczemu nie służy: zbawienie zależy wyłącznie od upodobania Allaha (Koran 4.88,143; 6.39)! Jego przebaczenie nie jest ani darmowe, ani pewne, muzułmanin musi więc szukać sam sposobu na zbawienie się w desperackim samoodkupieniu. Wszyscy bowiem wiedzą, że za zło należy zapłacić, a ten, kto jest splamiony grzechem, nieuchronnie plami nim wszystko, co robi, łącznie z czynami religijnymi… Muzułmanie nie mają więc nic do zaoferowania Bogu, co byłoby Jego godne, nic, na czym mogliby oprzeć swoją nadzieję na zbawienie…

Dla porównania, chrześcijanin wie, że sam z siebie nigdy nie wypełni doskonale Prawa Chrystusa – tak bardzo jest prawdą, że kochać wystarczająco mocno oznaczałoby nie kochać wcale! – ale liczy on na nieskończone zasługi odkupieńczej ofiary Chrystusa, z którym jest zjednoczony przez łaskę (J 17,21). Dlatego Kościół naucza: „Jeśli ktoś
twierdzi, że człowiek może być usprawiedliwiony przed Bogiem przez swoje uczynki bez łaski Bożej pochodzącej od Jezusa Chrystusa, niech będzie przeklęty! (Sobór Trydencki, DS 1551) Biada zatem tym, którzy sądzą, że mogą usprawiedliwić się przed jedynym Sprawiedliwym (Mk 10,24-27; Łk 18,10-17)!

W celu zachowania, jak zawsze, absolutnej wolności bóstwa, możliwość wstawiennictwa wobec Allaha jest zanegowana (Koran 2,123,254; 6,51; 39,44; 72,18; 82,18-19), ale – zapewne w trosce o jasność – jest ona również potwierdzana (Koran 2,255; 20,109; 21,28; 34,23; 43,86; 53,26), zwłaszcza, gdy mowa o Mahomecie. Choć – z obawy przed bałwochwalstwem, polegającym na łączeniu kogokolwiek z Bóstwem –muzułmanie twierdzą, że nie mają żadnego pośrednika ani orędownika wobec Allaha, Koran wskazuje im jednak jako takiego Mahometa, który nawet przemawia w Koranie – uważanym za ponadczasowe słowo Allaha: „Jeśli kochacie Allaha, idźcie za mną, a On was pokocha i przebaczy wam wasze grzechy. (Koran 3.31)” … Jednakże, ponieważ Mahomet był grzesznikiem (Koran 18.110; 40.55; 47.19; 48.1-2; 80.1-12), a żaden grzesznik nie może nieść win innych (Koran 17.15; 39.7), to w jaki sposób Mahomet mógłby uzyskać przebaczenie grzechów ? I w czymże Jezus nie dopełnił Swojej misji Odkupiciela, że trzeba, by Mahomet podejmował się tej roli ? Przypisując sobie w ten sposób dzieło Chrystusa, jakim jest wieczne zbawienie poprzez przebaczenie grzechów (Dz 10,43; 1 J 3,5; 4,10), czy Mahomet, a więc islam, nie jawi się jako najgorszy wróg ludzkości ?

Choć Koran o tym nie wspomina, będąc „szczegółowym opisem wszystkiego” (Koran 7,145; 12,111; 16,89)”, to moment Sądu potrwa pewien czas, ponieważ wierzący i niewierzący będą musieli tego dnia przejść przez wąski most, most Sirât, nad otchłanią piekła, czyli ten most będzie miał rozpiętość piekła… A ponieważ piekło znajduje się pomiędzy ludźmi a rajem, wszyscy muszą przejść przez ten most (Koran 19.71-72)! Wejście na ten most zajmuje co najmniej pięć tysięcy lat, przejście przez niego pięć tysięcy lat, i zejście z niego kolejne pięć tysięcy lat… Jeśli dla wiernych muzułmanów most ten jest płaski i szeroki, dla pozostałych będzie on cieńszy od włosa i ostrzejszy od noża … i wszyscy będą musieli przejść przez niego w nocy. Dobrzy muzułmanie przejdą go szybko, inni wolniej, a niektórzy będą potrzebowali tysięcy lat, a jeszcze inni nie zdołają przejść tego mostu i wpadną do piekła, w szczególności wszyscy nie- muzułmanie. Muzułmanie, którzy ześlizgną się z mostu, zostaną złapani za pomocą haków, a następnie ponownie umieszczeni na moście, aby kontynuować swoją drogę. Muzułmanie, którzy wpadną do piekła, będą poddani karze przez pewien czas, ale wyjdą z piekła i pójdą do raju. Możemy zauważyć, że opowieść ta opiera się na pomyleniu czasu i wieczności, ponieważ przy Sądzie Ostatecznym czas się kończy i zaczyna wieczność, a także na pomyleniu czyśćca i piekła.

Podczas gdy chrześcijanie są już zbawieni, w taki sam darmowy sposób, w jaki otrzymali dar życia doczesnego w łonie matki, tak samo darmo otrzymali dar życia wiecznego w wodzie chrztu (1 J 5,13), i jedyne, co muszą zrobić, to nie stracić tego daru życia wiecznego, dlatego musi on w nich zaowocować poprzez dzielenie się nim z innymi. Istotnie, posiadamy jedynie to, co jesteśmy w stanie dać (Mt 13,12; 25,14-30). Jeśli zatem chrześcijanin jest już zbawiony, muzułmanin nie ma żadnej pewności, że uniknie piekła (Koran 2,284; 3,129; 22,77), którym Allah nieustannie mu grozi w Koranie… Chyba że! chyba, że umrze prowadząc dżihad (Koran 2,154; 3,157-158,169)! Faktycznie, dla muzułmanina jedyną gwarancją uniknięcia piekła Allaha jest śmierć w dżihadzie, ponieważ Allah zobowiązał się dać raj każdemu, kto zginie w dżihadzie: „Niech więc walczą na drodze Allaha ci, którzy zamieniają życie doczesne na życie wieczne. Każdy, kto walczy na drodze Allaha, czy zostanie zabity, czy też zwycięży, otrzyma od nas wielką nagrodę. (Koran 4.74)”; „Ci, którzy zginą na drodze Allaha, Allah nie zaprzepaści ich uczynków. On ich poprowadzi i podniesie ich kondycję, i wprowadzi do ogrodu… (Koran 47.4-7; 9.111)”. A zatem ci, którzy zabijają w imię Allaha, podlegają nie tyle ocenie politycznej, co religijnej: czynią tak, bo chcą dostać się do raju! Nawet dzieci są wychowywane w tym pragnieniu poniesienia śmierci przy zabijaniu innych. Ileż matek w Iranie, Palestynie i innych krajach wyraża takie życzenie dla swych własnych dzieci! „Będę waszym katem, o niewierni!” – powiedział w jednym z filmów opublikowanych przez Państwo Islamskie Rayan, dwunastoletni chłopiec pochodzący z Tuluzy, który właśnie zabił z zimną krwią niewiernych. „Ci, którzy uwierzyli, wyemigrowali i walczyli na drodze Allaha, a także ci, którzy ich przyjęli i pomogli im, ci są prawdziwymi wierzącymi. Otrzymają przebaczenie i piękny dar.” (Koran 8.74; por. 3.157-163) Dżihad jest tak bardzo uznawany za jedyną drogę do raju, że ci, którzy w nim nie uczestniczą, są przeznaczeni do piekła: „Jeśli nie wyruszycie do walki, Allah wymierzy wam bolesną karę !” (Koran 9.39) Dżihad jest tak wszechwładny, że zwalnia z posłuszeństwa wobec Mahometa (a zatem i jego następców): „Ci, którzy wierzą w Allaha i w dzień ostateczny, nie proszą cię o pozwolenie, aby walczyć używając swego majątku i własnej osoby. (Koran 9.44) Innymi słowy: każdy muzułmanin musi prowadzić dżihad z własnej inicjatywy… W książce Droga muzułmanina (Abou Bakr Al- aïzari, Wydawnictwo Maison d’Ennour, 2011), bez przeszkód rozpowszechnianej we Francji, czytamy: „Głównym celem dżihadu jest starcie z niewiernymi i prowadzącymi wojnę. Jest to obowiązek zbiorowy, ale jeśli część społeczności go wypełnia, pozostali członkowie są z niego zwolnieni… (str. 365)”. Allah zwraca się do Mahometa: „O Proroku! Walcz z niewiernymi i obłudnikami, bądź wobec nich surowy! Ich schronieniem będzie piekło! (Koran 66.9)”. Ponieważ wspomniany Prorok jest wzorem dla muzułmanów (Koran 33.21), dalszy ciąg dla nich jest następujący: „O wy, którzy wierzycie! Zabijajcie niewiernych w waszym otoczeniu! Niech uznają was za srogich ! (Koran 9.123)”; „Podcinajcie gardła niewiernym !” (Koran 47.4-6) … I nic prostszego! Nie ma żadnego problemu sumienia przy zabijaniu niewiernych, ponieważ Allah zwalnia z wszelkiej odpowiedzialności: “To nie wy ich zabiliście, tylko Allah! Kiedy uderzałeś, to nie byłeś ty, tylko Allah. (Koran 8.17)”; „Walczcie z nimi! Allah przez wasze ręce okryje ich hańbą i sprawi, że ich pokonacie! (Koran 9.14) Dla każdego muzułmanina zabójcy niemuzułmanina, jest to gwarancja bezkarności, potwierdzona przez muzułmańską tradycję: „Żaden muzułmanin nie może zostać zabity za zabicie niewiernego. (Bukhari, 52,283)”.

Do decydującego o zbawieniu kryterium, polegającym na wyznaniu jedyności Boga, dochodzi jeszcze dokładne praktykowanie modlitw i rytuałów (Koran 2.277; Muslim 362). Ale jednak i to nie wystarcza, aby osiągnąć wewnętrzny pokój. Każdy muzułmanin jest bowiem terroryzowany myślą o konieczności pobytu w grobie, ponieważ dwóch aniołów odwiedza każdego zmarłego, aby zapytać go o jego wiarę, uczynki i kazać mu wyrecytować Koran… W zależności od udzielonej odpowiedzi aniołowie mają prawo nagradzać lub torturować zmarłego w jego grobie aż do dnia Sądu Ostatecznego lub, według niektórych tradycji, do czterdziestego dnia po śmierci, po czym zmarły pozostaje nieświadomy aż do dnia Zmartwychwstania. Jednak shahîds (męczennicy!) cieszą się tutaj przywilejem, nawet jeśli nie posiadaliby podstawowej wiedzy o islamie, w imię którego zdecydowali się zabijać: są oni zwolnieni z przesłuchania w grobie (Koran 9.101; 27.65-67; 40.46; 50.17-18; 82.10-12; Bukhari 218; Musna Hamad 21211)! I, by aniołowie nie pomylili ich ze zwykłymi muzułmanami i nie przyszli ich przesłuchiwać, są oni chowani w swoich ubraniach splamionych krwią swych ofiar. Wśród innych przywilejów, jakie im przysługują jest i ten, że w Dniu Sądu Ostatecznego wejdą oni bezpośrednio do raju (al-Tirmidhi, 1669), a w oczekiwaniu na to widzą swoje miejsce w raju, gdzie otrzymają 72 hurysy (ibid.).

Strach przed sądem – który jest aż nadto uzasadniony! – uprzedzony lękiem przed pobytem w grobie, służy temu, by w żadnym razie nie popełnić grzechu “asocjacjonizmu” – łączenia, kojarzenia z jedynym Bóstwem innych, strach ten podtrzymuje też nienawiść do Trójcy Świętej, również zniekształconej przez Koran, który postrzega ją jako składającą się z Boga, a także z Jezusa nieuznawanego za Boga i z Maryi (Koran 5.116; 4.48; 39.65-66): „Każdy, kto umrze, nie przypisując Allahowi żadnych współtowarzyszy, zostanie przyjęty do raju. Ktokolwiek umrze, łącząc coś z Bogiem, zostanie wysłany do piekła. (Muslim, 135)”; „Z piekła wyjdzie ten, kto powie: nie ma boga poza Allahem, nawet jeśli w jego sercu nie ma więcej dobra niż w ziarnku gorczycy. (Bukhari, 6861; Muslim, 285)”. Hadisy 6933 Bukhari i 1655 Muslim przekazują: „Według Abu Dharra, Posłaniec Allaha powiedział: ‘Gabriel ukazał mi się i powiedział: ”Przekaż tę dobrą nowinę twojej wspólnocie: każdy, kto umrze, nie dodając niczego do kultu Allaha, zostanie przyjęty do raju!” Odpowiedziałem mu: „O Gabrielu, nawet jeśli popełni kradzież i cudzołóstwo?”. Odpowiedział: „Tak”. Zapytałem ponownie: „Nawet jeśli popełni kradzież i cudzołóstwo?”. Odpowiedział ponownie: „Tak!”. I dodał: „Nawet jeśli pił wino!”. Widzimy więc tutaj, że los zmarłego nie zależy od jego moralnych czynów, ale wyłącznie od odrzucenia chrześcijaństwa i zastąpienia go kultem Allaha (por. Mt 7,21). Jeśli zbawienie zależy wyłącznie od wyznania istnienia Allaha, to czymże innym jest islam jak nie przyzwoleniem na grzech?

Koran nie wspomina o stanie duszy pomiędzy śmiercią a zmartwychwstaniem, mimo że jest to księga, w której „wszystko jest zapisane” (Koran 22.70; 50.4; 78.29) Jak już to widzieliśmy, czyny nie mają tak naprawdę znaczenia w dzień sądu, ponieważ wszystko jest określone przez Allaha w przeznaczeniu danej osoby. Sąd, podobnie jak u protestantów, dotyczy przede wszystkim wiary, a uwzględnienie czynów jest tylko dodatkiem. Stąd też dla muzułmanina tak ważne jest wyznawanie szahady w chwili śmierci, z palcem wskazującym skierowanym ku niebu, aby wyrazić uznanie boskiej jedyności, wyznanie, które jest jedynie wyrazem odmowy wiary w Trójcę Świętą, a którego pozorną pobożność ukazał już św. Jakub: „Ty wierzysz, że jest tylko jeden Bóg? Dobrze robisz. Demony też w to wierzą i drżą! (Jk 2,19)”.

Piekło Allaha

Niemal każda strona Koranu jest wypełniona opisami najstraszliwszych tortur, jakie Allah obiecuje w wieczności tym, którzy nie są posłuszni jemu lub jego posłańcowi. „Ilekroć ich skóra zostanie spalona, damy im inną, aby zaznali kary. (Koran 4.53)”; „Będą pojeni wrzątkiem, który rozerwie im wnętrzności. (Koran 47.15)”; „… jak wrząca lawa w ich brzuchach. (Koran 37.62-66)”. „Potępieni będą w ogniu (…) żeby przebywać tam wiecznie, jak długo będą istnieć niebiosa i ziemia, chyba że twój Pan postanowi inaczej – gdyż twój Pan czyni absolutnie wszystko, co chce. A błogosławieni będą w raju, żeby przebywać tam wiecznie, jak długo będą istnieć niebiosa i ziemia. (Koran 11.106-108; 6,128)” Wydaje się, iż Allah nie wie, że niebo i ziemia nie są wieczne, a raj i piekło właśnie takimi są, i, że świadomość tej wieczności przyczynia się w szczególny sposób do rajskiej radości, jak i do piekielnej udręki, tak, że wbrew temu, co sobie wyobraża, prawdziwie potępieni są pozbawieni nadziei (Koran 40.49), i przez to tak samo niezdolni do posiadania dobrych uczuć (Koran 6.25-27), jak i do modlitwy (Koran 40.50) …

Tym, którzy zarzucają Kościołowi, że podobnie jak islam wykorzystuje strach przed piekłem i nadużywa tego, należy zwrócić uwagę na tę podstawową różnicę: podczas gdy Allah grozi piekłem tym, którzy są mu nieposłuszni, Chrystus przychodzi, aby nas wybawić od piekła, do którego ludzie trafiają wskutek ich grzechów, co jest tak samo pewne jak to, że wszyscy umrzemy.

Podsumowanie

Quo vadis, homo? Dokąd zmierza człowiek według muzułmanów? Z pewnością do piekła, jeśli nie jest muzułmaninem, a jeśli nim jest, być może do raju Allaha, który jednak jest tylko innego rodzaju piekłem dla każdej, choćby tylko troszeczkę, uduchowionej duszy, ponieważ Allah nie udziela się nikomu ani tu na ziemi, ani zatem i w wieczności.
W przeciwieństwie do eschatologii chrześcijańskiej, którą ożywia nadzieja na udział w Chwale Bożej dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, eschatologia muzułmańska jest jedynie nadzieją na lepsze życie z misją eliminacji zła na ziemi, zła, którym jest przede wszystkim chrześcijanin: „Chrześcijanie są samą nieczystością: (…) Niech Allah zniszczy chrześcijan! (Koran 9.28-30)”. Czy Jezus nie miał na myśli islamu, gdy mówił: „(..) nadchodzi godzina, w której każdy, kto was zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu. (J 16,2)”? Ponieważ większość chrześcijan nie wierzy już w piekło, Matka Boża ukazała się w Fatimie, aby przypomnieć o tym wielkim dogmacie, dobrze wiedząc, że będziemy go potrzebować, zwłaszcza w obliczu islamu, bezpośrednio przywołanego poprzez nazwę miejsca objawień- Fatima. Nie można przeciwstawić niczego równoważnego komuś, kto działa, aby nie trafić do piekła, ponieważ nic nie może się równać z utratą raju i możliwością pójścia do piekła. Zatem przywrócenie wiary w piekło jest nam potrzebne zarówno do tego, by uzyskać nasze “zbawienie z bojaźnią i drżeniem (Flp 2,12)”, jak i do ponownego pokonania islamu dzięki niedokonywaniu apostazji… Ali Aǧça, który próbował zabić papieża Jana Pawła II, napisał: „Idźcie do meczetów na całym świecie. Posłuchajcie, co mówią o powrocie Mahdiego. Wszyscy są zgodni: nadejdzie wkrótce, bardzo niedługo. Co to oznacza? To, że część świata islamskiego ostrzy broń. Ponieważ powrót Mahdiego spowoduje rozlew krwi. Jeśli Mahdi nie pojawi się wkrótce, to oni, fanatyczni islamiści, będą chcieli wywołać jego przyjście ogniem i mieczem pustosząc świat zachodni. […] Wiele osób ucieka się do praktyk magicznych, aby Mahdi pojawił się jak najszybciej. (Ali Aǧça, Miałem zabić papieża, Archipel, 2013, s. 104, 105, 106, 169-170) Któż może przyjść PO Chrystusie, jeśli nie Antychryst?

Niech będzie pochwalony „Jezus, który wybawia nas od nadchodzącego gniewu! (1 Tes 1,10)”.

  1.  Aïcha bint Abou Bakr était âgée de neuf ans lorsque Mahomet la déflora. « J’avais six ans lorsque le Prophète m’épousa et neuf ans lorsqu’il eut effectivement des relations sexuelles avec moi. (Boukhari 7.62.64,65 ; 7,62,88 ; Dawoud 2.2116 ; 41.4915 ; Mouslim 8.3310-3311 ; 2547) » [↩]